το κατηχητικό… ή ο «έκπληκτος» σαραντάρης

            Κάποτε πήγαινα κατηχητικό. Μετά «μεγάλωσα». Θα με κορόιδευαν οι μάγκες φίλοι μου γιατί εκεί μαθαίναμε για πατρίδα και θρησκεία (παρωχημένα, σκοταδιστικά, μεσαιωνικά διδάγματα). Προσαρμόστηκα. Άρχισα να συμπεριφέρομαι σαν όλους τους «φυσιολογικούς»! Λίγο αντιγραφή στις εξετάσεις, λίγο πιοτό στα μπαράκια, λίγο ελεύθερες σχέσεις και μετά στρατό κοντά με «μέσον», δουλεία με «μέσον», οικογένεια-παιδιά χωρίς ιδιαίτερη προετοιμασία, και λίγη φοροδιαφυγή που και που («’ντάξει μωρέ και τι έγινε;) σπίτι-αυτοκίνητο-εξοχικό με δάνεια κι έχει ο Θεός! Τυπικός νεοέλληνας.   

            Και προκύπτει «ξαφνικά» η κρίση… και διαπιστώνουν όλοι ότι δεν είναι μόνο οικονομική αλλά και πολλά άλλα –μεταξύ αυτών και «ηθική» (τι να σημαίνει άραγε;). Και ακούω για σκάνδαλα, φαγοπότια με δημόσιο χρήμα, διαφθορά, πλαστά πτυχία, χρυσοπληρωμένα στελέχη κρατικών φορέων και ΜΚΟ, αυτοκτονίες απελπισμένων, έξαρση του HIV, εκτίναξη διαζυγίων και πάει λέγοντας…

           

            Και αναρωτιέμαι όπως όλοι (δικαιούμαι;): πώς φτάσαμε ως εδώ;  

            Με ποιες αξίες η ελληνίδα μάνα μεγάλωσε τα παιδιά της τα τελευταία 40 χρόνια;

            Τι δίδαξε ο έλληνας δάσκαλος της «γενιάς του Πολυτεχνείου»;

            Τι είδους στρατιώτη εκπαίδευσε ο έλληνας αξιωματικός;

            Ποια γνώση μετέδωσε ο έλληνας Πανεπιστημιακός;

            Ποιο παράδειγμα ενέπνευσε ο κάθε Σεβασμιότατος;

            Τι είδους πρότυπο έγινε ο κάθε «πνευματικός άνθρωπος» της εποχής μας;

           Κάποιος θα πει «ξέχασες τους πολιτικούς» και απαντώ αμέσως, εγώ και συ είμαστε οι πολιτικοί, τα φιλαράκια μου και τα φιλαράκια σου, οι συμμαθητές και συμφοιτητές μας. Δεν ήρθαν από άλλο σύμπαν!

            Και τι κάνουμε τώρα;

           

            Ας ασχοληθούμε με τα παιδιά μας και την ανατροφή τους. Είναι η καλύτερη ευκαιρία να μάθουν ότι το χρήμα δεν κάνει τον άνθρωπο. Ότι κάποιες αξίες του ελληνισμού και της ορθοδοξίας είναι διαχρονικές και δοκιμασμένες –όχι στα λόγια αλλά ως βίωμα- που μας το αποδεικνύουν έντιμοι  και συνεπείς έλληνες και χριστιανοί, κάθε κοινωνικής τάξης και θέσης, παλιότεροι και σύγχρονοι, που λίγο αν ψάξουμε θα τους βρούμε…

συναισθήματα και διαχείριση

συναισθήματα και διαχείριση

"Ποτέ μη ζητάς συγγνώμη επειδή εκδήλωσες τα συναισθήματά σου.

Όταν το κάνεις αυτό, ζητάς συγγνώμη για την αλήθεια."

Edmund Burke

1729 – 1797 Ιρλανδός πολιτικός ηγέτης,

συγγραφέας, θεωρητικός της πολιτικής επιστήμης και φιλόσοφος

   Το συναίσθημα είναι μια σύνθετη υποκειμενική συνειδητή εμπειρία. Συνδυασμός νοητικών καταστάσεων, ψυχοσωματικών εκφράσεων και βιολογικών αντιδράσεων του σώματος. Είναι αυτό που ένας άνθρωπος «αισθάνεται», όχι ως αποτέλεσμα ερεθισμάτων στα αισθητήρια όργανά του, αλλά ως κάτι βαθύ, εσωτερικό, που επιδρά στο σώμα (π.χ. καρδιακός ρυθμός) και την «ψυχή» του και σχεδόν πάντα εκφράζεται (στο πρόσωπο, στη φωνή, στη στάση του σώματος) και είναι παρατηρήσιμο από τους άλλους.

   Όταν τα συναισθήματα είναι θετικά και ευχάριστα, συνηθίζουμε να τα εξωτερικεύουμε, ως ένα βαθμό ελεύθερα, όμως οι κοινωνικές συμβάσεις, από πολύ μικρή ηλικία, μας μαθαίνουν ότι τα αρνητικά συναισθήματα πρέπει να τα ελέγχουμε γιατί η διατήρηση της ψυχικής ηρεμίας κατευθύνει την ανθρώπινη συμπεριφορά, επιτρέπει τις καλές σχέσεις με τους άλλους ακόμα και στην πολιτική και στις διεθνείς σχέσεις.

   Σε προσωπικό επίπεδο, τόσο ο άντρας όσο και η γυναίκα έχουν βασικές συναισθηματικές ανάγκες. Για τον άνδρα είναι σημαντικό να τον αγαπούν, να τον εκτιμούν, να τον δέχονται και να τον εμπιστεύονται. Η γυναίκα έχει ανάγκη να την αγαπούν, να τη φροντίζουν, να τη σέβονται και να την καταλαβαίνουν. Οι περισσότερες συγκρούσεις στις σχέσεις των δύο φύλων οφείλονται στην ανικανότητα ικανοποίησης αυτών των βασικών αναγκών.

           

   Όλοι επιδιώκουμε να ελέγχουμε ή να εξαλείφουμε τα αρνητικά μας συναισθήματα ωστόσο, δεν γνωρίζουμε πάντα πώς μπορεί να επιτευχθεί κάτι τέτοιο γιατί πολλές φορές αδυνατούμε ακόμα και να αναγνωρίσουμε αυτό που αισθανόμαστε. Πρέπει λοιπόν, τα προβλήματα που προκύπτουν στη ζωή και δημιουργούν τα αρνητικά συναισθήματα, να τα τοποθετήσουμε στη σωστή τους διάσταση, ξεκινώντας από ένα θεωρητικό επίπεδο και προχωρώντας στο έμπρακτο:

·   Αρχικά χρειάζεται να συνειδητοποιήσουμε ότι υπάρχει λόγος που τα αρνητικά συναισθήματα κάνουν την εμφάνιση τους. Δείχνουν ότι κάτι ενοχλεί ή παρεμβαίνει στις επιθυμίες, τις αξίες, τις προσδοκίες μας.

·   Έπειτα θα πρέπει να «αισθανθούμε ότι αισθανόμαστε» άσχημα. Μπορεί να φαίνεται προφανές, αλλά η κοινωνία δεν μας διδάσκει να ερχόμαστε σε ειλικρινή επαφή και έκφραση με τα συναισθήματά μας. Από μικρά παιδιά, όταν κάτι μας πονάει, μας διδάσκουν ότι με μια καραμέλα, ένα παιχνίδι, ένα φιλί θα νιώσουμε καλύτερα, και αυτό δεν είναι αλήθεια.

·   Πρέπει επίσης να εντοπίσουμε ποιο είναι ακριβώς το αρνητικό συναίσθημα. Ούτε κι αυτό είναι αυτονόητο γιατί μπορεί να αισθανόμαστε θυμό, ενώ το πραγματικό συναίσθημα να είναι θλίψη, φόβος ή ακόμη και ενοχή.

·   Παράλληλα, καλό είναι, να προσδιορίσουμε την ένταση του συναισθήματος, το συντομότερο δυνατό, γνωρίζοντας πως όσο υψηλότερη είναι η ένταση του συναισθήματος, τόσο λιγότερο το ελέγχουμε.

·   Να αναρωτηθούμε στη συνέχεια «τι σκεφτόμαστε σχετικά με αυτή την κατάσταση, τα άτομα που εμπλέκονται σε αυτήν και τον εαυτό μας». Ανεξάρτητα από την κατάσταση, οι σκέψεις μάς κάνουν να βιώνουμε συναισθήματα.

·    Έπειτα περνάμε στην πράξη: αν η κατάσταση δείχνει να έχει μια λύση, πρέπει άμεσα να λάβουμε μέτρα για την επίλυση της. Χρησιμοποιώντας σωστές τεχνικές επικοινωνίας, σωστή διαχείριση του χρόνου, θέτοντας το θέμα στην δική μας σειρά προτεραιότητας. Αν δεν κάνουμε κάτι δεν πρόκειται να ξεφύγουμε από τα συναισθήματα που μας προκαλεί. Και αν δεν κάνουμε κάτι ενεργά τίποτα δεν πρόκειται να συμβεί.

   Τελικά, πρέπει να προσπαθούμε να ζούμε το παρόν. Να αφήνουμε το παρελθόν πίσω χρησιμοποιώντας μόνο τις εμπειρίες που μας προσέφερε και όχι να ζούμε σε αυτό. Ζώντας το παρόν θέτουμε τις βάσεις για ένα καλύτερο μέλλον. Γιατί:

  

Ζαχαρίου Δημήτρης 23/02/2014

κρίση και διαπροσωπικές σχέσεις

... H ελληνική κοινωνία έχασε τα τελευταία 40-50 χρόνια τον δεσμό του κοινωνικού ενστίκτου. Γίναμε πιο ναρκισσιστικοί, εγωκεντρικοί, ωφελιμιστικοί, συχνά εις βάρος των άλλων, και ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται». Αναπτύχθηκε ένας σχεδόν «χυδαίος» καταναλωτισμός που αντικατέστησε όλες σχεδόν τις άλλες, ουσιαστικές αξίες της ζωής: τη χαρά της δημιουργικότητας στη δουλειά μας και στην καθημερινή ζωή, την ομαδικότητα, τη δημιουργία σχέσεων που να βασίζονται σε ειλικρίνεια, όσο είναι δυνατόν και ενδιαφέρον για τον άλλο. Αυτά δεν είναι ηθικοπλαστικά μηνύματα αλλά επιστημονικές ψυχαναλυτικές διαπιστώσεις.

Ο άνθρωπος που είναι μόνος δεν είναι άνθρωπος, δεν μπορεί να απολαύσει τη ζωή. Ενα μεγάλο τμήμα της αναζήτησης για ένα νόημα στη ζωή βρίσκεται στη δημιουργία σχέσεων με τους άλλους, όταν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Ο Ελληνας έχασε σε σημαντικό βαθμό τη φιλοπατρία του, όχι με τη σοβινιστική άποψη, αλλά με την έννοια του ενδιαφέροντος για τη γειτονιά, τη φύση, το περιβάλλον, το σπίτι του (π.χ. σπάνια πια τα ελληνικά σπίτια έχουν βιβλία, εκτός ίσως από κάποιους διακοσμητικούς τόμους). Αρα η ελληνική κοινωνία έφτασε σε μια έντονη κρίση που ξεκίνησε ως οικονομική, αλλά έφερε στην επιφάνεια την έλλειψη αξιών στην καθημερινότητα της ζωής και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αποτέλεσμα ήταν μια χρόνια κατάσταση άγχους και κατάθλιψης σε πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.

Τώρα το ελπιδοφόρο μήνυμα: Η κρίση δημιουργεί χάος, σπάζουν οι άμυνες οι ψυχολογικές μέσα μας αυτόματα και ασυνείδητα αναζητούμε άλλες λύσεις ζωής. Η επιστημονική αυτή θεωρία της κρίσης δημιουργείται και σε ατομικό αλλά και ομαδικό ή εθνικό επίπεδο.

Η κρίση ωθεί αναγκαστικά στην εξεύρεση νέων λύσεων ή αμυντικών μηχανισμών, όπως τους ονοματίζει η ψυχανάλυση, που θα είναι πιο αποτελεσματικοί από τους παλαιότερους που μας οδήγησαν στην κρίση...

του Γιωσαφάτ Ματθαίου , ψυχίατρου

http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=490824   30/12/2012 

μαραθώνιος ή λαβύρινθος;

 

Φανταστείτε τη ζωή σαν ένα μαραθώνιο. Υπάρχει η αφετηρία, το τέρμα, και όσο πιο γρήγορα τρέχουμε, τόσο μεγαλύτερη απόσταση διανύουμε. Συγκεντρωνόμαστε στον στόχο μας, βάζουμε όλες μας τις δυνάμεις μας, και τρέχουμε διαρκώς μπροστά.

Οι περισσότεροι ζούμε κάπως έτσι, αλλά η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Η πραγματική ζωή δεν αποτελείται μόνο από ευθείες γραμμές, ούτε έχει σήματα που μας κατευθύνουν στο σωστό δρόμο. Αντίθετα, βρισκόμαστε μέσα σ' ένα λαβύρινθο που αποτελείται από πολλές επιλογές :

Κάποια μονοπάτια, όπως και κάποιες επαγγελματικές μας επιλογές, απαιτούν πολλαπλάσιο χρόνο για να μας οδηγήσουν εκεί που επιθυμούμε. Κάποια άλλα μονοπάτια, όπως και κάποιες σχέσεις στην ζωή μας, οδηγούν σε αδιέξοδα .

Αν προγραμματίζαμε ένα ρομπότ να βρει την έξοδο σε ένα λαβύρινθο , δεν θα δίναμε εντολές να κινείται πάντα προς τα εμπρός. Θα το προγραμματίζαμε να καταγράφει την πορεία που έχει ακολουθήσει, και όταν 'κολλήσει' σε κάποιο σημείο, να πηγαίνει πίσω και να δοκιμάζει μια διαφορετική πορεία .

Οι άνθρωποι, είμαστε πολύ καλοί στο να κινούμαστε προς τα εμπρός. Αλλά απεχθανόμαστε- και φοβόμαστε - να υποχωρούμε. Την κίνηση προς τα πίσω την εκλαμβάνουμε ως αποτυχία, ότι η απόφαση μας ήταν λανθασμένη, ότι ο χρόνος που δαπανήσαμε πήγε χαμένος. Και πράγματι, όλα αυτά  είναι συνήθως αλήθεια. Αλλά δεν είναι κακό αυτό. Έτσι συμβαίνει μέσα σ' ένα λαβύρινθο. Έχουμε δύο επιλογές, είτε να επιστρέψουμε πίσω και να δοκιμάσουμε κάποιο άλλο δρόμο, είτε να μείνουμε 'κολλημένοι' στο λάθος μέρος .

Κανείς δεν γνωρίζει αν η επόμενη στροφή που θα επιλέξει, θα αποδειχτεί η σωστή. Είναι αναμενόμενο ότι θα χαθούμε κάποιες φορές και ότι θα χρειαστεί να επιστρέψουμε πίσω. Όμως, πολλές φορές αρνούμαστε να αποδεχτούμε ότι κάναμε λάθος επιλογή, ενώ άλλες φορές μας προκαλούν σύγχυση οι επιλογές που κάνουν οι γύρω μας.

Δύο τρόποι υπάρχουν  για να προχωρήσουμε στη ζωή μας :

Είτε να προχωρούμε μπροστά για όσο διάστημα μπορούμε, είτε να κάνουμε βήματα προς τα πίσω και να δοκιμάζουμε άλλη διαδρομή, όταν διαπιστώνουμε ότι πήραμε λάθος δρόμο . Το μεγαλύτερο λάθος είναι να μένουμε ακίνητοι σε κάποιο αδιέξοδο .

______

http://antikleidi.com

επιμόρφωση των εκπαιδευτικών και δυσκολίες

  Η επιμόρφωση και κατάρτιση των εκπαιδευτικών είναι πολύ σημαντική στην εποχή μας για να μπορέσει να ανταποκριθεί ο εκπαιδευτικός στις σύγχρονες απαιτήσεις. Αυτό σημαίνει ότι ο εκπαιδευτικός δεν πρέπει να αρκείται στις γνώσεις των αρχικών του σπουδών αλλά επιβάλλεται να βελτιώνει διαρκώς τις δεξιότητες και τις ικανότητές του. 

  Στα πλαίσια αυτά η επιμόρφωση θα του παράσχει τις γνώσεις ώστε να παρακολουθεί τις αλλαγές και ανακατατάξεις των σχολικών θεσμών, να γνωρίσει τον επιστημονικό τρόπο σκέψης που θα του επιτρέψει να αναλύει, να ελέγχει, να εφαρμόζει και να αξιολογεί το καθημερινό εκπαιδευτικό του έργο με την ανανέωση της διδακτικής και εκπαιδευτικής του πράξης. 

  Ακόμα, με την επιμόρφωση, ο εκπαιδευτικός ανανεώνει τις γνώσεις του γιατί  σε ένα κόσμο που εξελίσσεται ραγδαία, απαξιώνεται πολύ γρήγορα η προηγούμενη γνώση. Καθώς μάλιστα εισάγονται στην εκπαίδευση οι νέες τεχνολογίες αλλά και νέες αντιλήψεις από τις "Επιστήμες της Αγωγής", γίνεται απαραίτητη η υποστήριξη και προώθηση των εκπαιδευτικών αλλαγών από τους ίδιους τους εκπαιδευτικούς, που πρέπει να είναι ικανοί φορείς αυτών των αλλαγών.

 Τέλος, προκειμένου να ανελιχθούν επαγγελματικά οι εκπαιδευτικοί, θα πρέπει να καταστήσουν τη διαρκή επιμόρφωση αναπόσπαστο μέρος της καριέρας τους. Η επιμόρφωση είναι μία συνεχής διαδικασία που συνδέεται με την προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη και πρέπει επομένως να τον συνοδεύει σε  όλη την διάρκεια της σταδιοδρομίας του. 

  Αρκετοί είναι οι παράγοντες που αναστέλλουν και περιορίζουν τις πολιτικές επιμόρφωσης, οι οποίοι μπορούν να διαιρεθούν σε εξωγενείς - αντικειμενικούς και σε ενδογενείς - υποκειμενικούς. 

  Ένα από τα σημαντικότερα αντικειμενικά προβλήματα είναι η μεγάλη χρονική διάρκεια ανάμεσα στο τέλος της βασικής κατάρτισης και την έναρξη της επαγγελματικής καριέρας. Το διάστημα αυτό, που στην ελληνική πραγματικότητα μπορεί να είναι πολύ μεγάλο, απαξιώνει τη γνώση που έλαβαν οι εκπαιδευτικοί στο πανεπιστήμιο με αρνητικά επακόλουθα. Επίσης, η ελλιπής επιμόρφωση των εκπαιδευτικών, που οφείλεται στον μικρό αριθμό θέσεων επιμόρφωσης και ο μικρός αριθμός εκπαιδευτικών προγραμμάτων που εφαρμόζονται αποτελούν περιοριστικό παράγοντα. Λόγω, ακόμα, του ιδιαίτερου γεωγραφικού χαρακτήρα της Ελλάδας, παρατηρούνται και γεωγραφικοί περιορισμοί ως προς την δυνατότητα πρόσβασης σε επιμορφωτικά ή μεταπτυχιακά προγράμματα, ενώ το συγκεντρωτικό πρότυπο του Ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος που εφαρμόζεται και στην επιμόρφωση και μετεκπαίδευση των εκπαιδευτικών έχει πολλές φορές ως αποτέλεσμα τη μη κάλυψη των αναγκών των εκπαιδευτικών και κυρίως την απουσία διασύνδεσης των γνώσεων με την πρακτική που ακολουθείται στην τάξη.

  Παράλληλα επιδρούν και υποκειμενικοί παράγοντες όπως η νοοτροπία ορισμένων εκπαιδευτικών που απεχθάνονται την καινοτομία και τους νεωτερισμούς στην εκπαίδευση, προφανώς επειδή δεν είναι σε θέση να τις ακολουθήσουν, αλλά και η κοινωνική αναλγησία και το γενικότερο κλίμα του «βολέματος» που καταργούν κάθε έννοια επαγγελματικής και προσωπικής ανέλιξης. Τέλος, οι οικονομικοί περιορισμοί και γενικότερα οι οικονομικές δυνατότητες των εκπαιδευτικών, δεν τους επιτρέπουν να εμπλουτίζουν τις γνώσεις τους με αυτοχρηματοδότηση. 

Ζαχαρίου Δημήτρης 

"Eιδικές μελέτες εκπαιδευτικού managment"

άγχος

η υπερβολική ανησυχία 

   Το αναστατωμένο μυαλό μας στριφογυρίζει ακατάπαυστα, η μια ανησυχία διαδέχεται την άλλη και όταν συνειδητοποιήσουμε ότι δεν πρέπει να ανησυχούμε, αρχίζει η ανησυχία… μήπως ανησυχήσουμε για κάτι (!).

   Βέβαια υπάρχει και η εποικοδομητική λειτουργία της ανησυχίας∙ όσο συλλογιζόμαστε ένα πρόβλημα μπορεί να οδηγηθούμε σε μια λύση. Οπότε η αντίδραση που βρίσκεται πίσω από την ανησυχία είναι επαγρύπνηση για τον πιθανό κίνδυνο και είναι σημαντική για την επιβίωσή μας.

   Εκείνη που είναι δύσκολο να αντιμετωπιστεί είναι η χρόνια και επαναλαμβανόμενη ανησυχία, που ανακυκλώνεται αδιάκοπα και που ποτέ δε οδηγεί σε θετικές λύσεις και τελικά καταλήγει σε αγχωτική διαταραχή, σε «ανησυχία για την ανησυχία». Είναι αυτοκαταστροφική, επειδή παίρνει τη μορφή στερεοτύπων και αμετακίνητων ιδεών, που δεν είναι ποτέ δημιουργικές και δεν οδηγούν στην επίλυση των προβλημάτων.

   Τότε γίνεται άγχος και εκδηλώνεται με δύο μορφές∙ τη γνωστική (με ανησυχητικές σκέψεις) και τη σωματική (με βιοσωματικά συμπτώματα όπως ιδρώτας, ταχυκαρδία, μυϊκή ένταση).

   Η συμβουλή που συνήθως δίνεται, «απλά σταματήστε να ανησυχείτε» ή ακόμα «Don't worry - be happy!» ασφαλώς και δεν έχει αποτέλεσμα δεδομένου ότι οι χρόνιες ανησυχίες έρχονται απρόσκλητες και από την ίδια τη φύση τους επιμένουν, αφού γεννιούνται στο μυαλό.

   Ένας τρόπος να τις αποβάλουμε είναι με το να απομακρύνουμε το μυαλό μας από τις έγνοιες και να εστιάσουμε σε άλλες παραστάσεις, πιο ευχάριστες, δηλαδή να αποσπάσουμε την προσοχή μας από τις πηγές του άγχους, κάτι όμως πολύ δύσκολο!

   Άλλη μέθοδος, που συστήνεται από τους ειδικούς, είναι η αποσαφήνιση της ανησυχίας. Αν ξεκαθαρίσουμε στο μυαλό μας ποιο κίνδυνο φοβόμαστε, και μάλιστα επικεντρώνοντας την προσοχή μας σε ένα φόβο κάθε φορά, θα διαπιστώσουμε ότι από μόνος του και με ψύχραιμη ματιά, δεν είναι πάντα κάτι απαραίτητα τρομακτικό και μη αντιμετωπίσιμο -κάποιοι μάλιστα δεν έχουν σχεδόν καμιά πιθανότητα να συμβούν-.

   Η αυτοεπίγνωση, είναι επίσης μια αποτελεσματική μέθοδος, γιατί συλλαμβάνει τα ανησυχητικά επεισόδια όσο γίνεται πιο έγκαιρα. Πρώτα παρακολουθούμε τις ενδείξεις του άγχους, εντοπίζουμε καταστάσεις που προκαλούν ανησυχία, σκέψεις και εικόνες που την προαναγγέλλουν, καθώς και τα συνοδευτικά αισθήματα άγχους στο σώμα. Με πρακτική εξάσκηση μπορούμε να εντοπίσουμε τις ανησυχίες σε ένα σημείο όλο και πιο κοντά στην αφετηρία τους. Οι μέθοδοι χαλάρωσης επίσης (διαφραγματική αναπνοή, νευρομυϊκή χαλάρωση, αυτογενής εξάσκηση κ.λ.π.), που μπορούμε να εφαρμόσουμε αμέσως μόλις διαγνώσουμε ανησυχία, αν και από μόνες τους δεν είναι αρκετές, όμως συντελούν στην αντιμετώπιση.

   Ο Tom Borkovec (ομότιμος καθηγητής Ψυχολογίας στο Παν/μιο της Pennsylvania) σημειώνει πως «όταν μια ανησυχία αφεθεί να επαναλαμβάνεται αδιάκοπα χωρίς να αμφισβητείται, γίνεται πειστική. Αν την αμφισβητήσει κανείς αντιπαραθέτοντας εξίσου αληθοφανείς απόψεις, εμποδίζει τη μια και μοναδική ανήσυχη σκέψη να εκληφθεί αφελώς ως αληθινή» (T.D. Borkovec Behavior Therapy, Comments on “worry as a phenomenon relevant to the elderly” 1988)

Ζαχαρίου Δημήτρης

Φιλόλογος

7/2/2014