... H ελληνική κοινωνία έχασε τα τελευταία 40-50 χρόνια τον δεσμό του κοινωνικού ενστίκτου. Γίναμε πιο ναρκισσιστικοί, εγωκεντρικοί, ωφελιμιστικοί, συχνά εις βάρος των άλλων, και ξεχάσαμε ότι ο άνθρωπος «ουκ επ' άρτω μόνω ζήσεται». Αναπτύχθηκε ένας σχεδόν «χυδαίος» καταναλωτισμός που αντικατέστησε όλες σχεδόν τις άλλες, ουσιαστικές αξίες της ζωής: τη χαρά της δημιουργικότητας στη δουλειά μας και στην καθημερινή ζωή, την ομαδικότητα, τη δημιουργία σχέσεων που να βασίζονται σε ειλικρίνεια, όσο είναι δυνατόν και ενδιαφέρον για τον άλλο. Αυτά δεν είναι ηθικοπλαστικά μηνύματα αλλά επιστημονικές ψυχαναλυτικές διαπιστώσεις.
Ο άνθρωπος που είναι μόνος δεν είναι άνθρωπος, δεν μπορεί να απολαύσει τη ζωή. Ενα μεγάλο τμήμα της αναζήτησης για ένα νόημα στη ζωή βρίσκεται στη δημιουργία σχέσεων με τους άλλους, όταν τα έχουμε βρει με τον εαυτό μας. Ο Ελληνας έχασε σε σημαντικό βαθμό τη φιλοπατρία του, όχι με τη σοβινιστική άποψη, αλλά με την έννοια του ενδιαφέροντος για τη γειτονιά, τη φύση, το περιβάλλον, το σπίτι του (π.χ. σπάνια πια τα ελληνικά σπίτια έχουν βιβλία, εκτός ίσως από κάποιους διακοσμητικούς τόμους). Αρα η ελληνική κοινωνία έφτασε σε μια έντονη κρίση που ξεκίνησε ως οικονομική, αλλά έφερε στην επιφάνεια την έλλειψη αξιών στην καθημερινότητα της ζωής και στις διαπροσωπικές μας σχέσεις. Αποτέλεσμα ήταν μια χρόνια κατάσταση άγχους και κατάθλιψης σε πολύ μεγάλο τμήμα του πληθυσμού.
Τώρα το ελπιδοφόρο μήνυμα: Η κρίση δημιουργεί χάος, σπάζουν οι άμυνες οι ψυχολογικές μέσα μας αυτόματα και ασυνείδητα αναζητούμε άλλες λύσεις ζωής. Η επιστημονική αυτή θεωρία της κρίσης δημιουργείται και σε ατομικό αλλά και ομαδικό ή εθνικό επίπεδο.
Η κρίση ωθεί αναγκαστικά στην εξεύρεση νέων λύσεων ή αμυντικών μηχανισμών, όπως τους ονοματίζει η ψυχανάλυση, που θα είναι πιο αποτελεσματικοί από τους παλαιότερους που μας οδήγησαν στην κρίση...
του Γιωσαφάτ Ματθαίου , ψυχίατρου
http://www.tovima.gr/opinions/article/?aid=490824 30/12/2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου