Επιχειρηματικότητα ορίζεται ως η προσπάθεια μετατροπής της
πρωτοβουλίας σε αποτέλεσμα, η θεμελιώδης ικανότητα για ανάπτυξη, απασχόληση και
προσωπική ολοκλήρωση. Είναι μια δυναμική διαδικασία που περιλαμβάνει ως
απαραίτητα συστατικά την καινοτομία, την ηγεσία τη διαχείριση και την ανάπτυξη
πρωτοβουλίας. Άρα απαιτεί την ύπαρξη ποιοτικών ιδιοτήτων στα άτομα, όπως
εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, δημιουργικότητα, δυνατότητα και διάθεση ανάληψης
κινδύνου και αίσθημα προσωπικής δέσμευσης. 
Είναι
γνωστό ότι το εκπαιδευτικό σύστημα μιας χώρας λειτουργεί και διαμορφώνει μαζί
με το κοινωνικό, πολιτικό, τεχνολογικό και οικονομικό σύστημα την ποιότητα και
το επίπεδο ζωής που βιώνει ο κάθε πολίτης. Ότι η σχολική μονάδα, ως δομικό
στοιχείο του εν λόγω συστήματος, αποτελεί τον θεμελιώδη εκφραστή τής εκάστοτε
εκπαιδευτικής πολιτικής και συνάμα, τον κύριο αποδέκτη των τάσεων, των Ζαχαρίου προτεραιοτήτων και των αναγκών που αντανακλά η κοινωνία σε κάθε εποχή. Και με
δεδομένο ότι οι ιδιότητες που προαναφέρθηκαν είναι στοιχεία που μπορούν να
αναπτυχθούν μέσα από κατάλληλη αγωγή, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η
εμφύσηση, η καλλιέργεια και η ανάπτυξή τους, εμπίπτουν άμεσα στα όρια αρμοδιοτήτων της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, πρέπει να προσδιοριστεί ο
ρόλος του σύγχρονου ελληνικού σχολείου και να απαντηθούν θεμελιώδη ερωτήματα:
- Ποιος είναι ο
στόχος του σημερινού σχολείου;
- Συνεργάζεται ή
λειτουργεί παράλληλα και αποκομμένα από τις κοινωνικές δομές;
- Είναι
αποτελεσματικό ή όχι και ποια είναι τα κριτήρια με τα οποία θα
αξιολογήσουμε ένα τέτοιο γεγονός;
Όλοι
αποδεχόμαστε ότι θεσμικός στόχος του σχολείου είναι να παραδώσει στην κοινωνία
ενεργούς και σκεπτόμενους πολίτες. Όμως αυτό απαιτεί ένα σχολείο ανοιχτό στην
κοινωνία, που συνδέει τη γνώση με τις εφαρμογές της, Ζαχαρίου αντιμετωπίζει την
τεχνολογία ως απαραίτητο εργαλείο καθημερινής πρακτικής, αναδεικνύει τη
συνεργασία, την ομαδικότητα και την επικοινωνία ως παράγοντες επιτυχούς
συμβίωσης και ανάπτυξης και κυρίως, προσφέρει ίσες ευκαιρίες στη μάθηση, στην
απόκτηση εμπειρίας, στην υποστήριξη και στην καθοδήγηση. Και βέβαια συνεπάγεται
μια εκπαιδευτική πραγματικότητα όπου το σχολείο, μέσω μιας εξωστρεφούς στάσης,
είναι σε θέση να αφουγκράζεται τις ανάγκες του περιβάλλοντος του και ιδιαίτερα
της τοπικής κοινωνίας, να τις αναλύει και να προσαρμόζεται ανάλογα προτείνοντας
εφαρμόσιμες λύσεις.
Είναι
λοιπόν, όχι μόνο θεμιτό αλλά και απαραίτητο η επιχειρηματικότητα να αποτελεί αντικείμενο φροντίδας του
Εκπαιδευτικού Συστήματος αφού και με βάση τον ορισμό που διατύπωσε η γενική
Διεύθυνση για την Επιχειρηματικότητα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επιχειρηματικότητα
είναι η στάση/νοοτροπία του ατόμου τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στις εργασιακές
του δραστηριότητες.
Ζαχαρίου Δημήτρης, φιλόλογος
5/3/2014
