επιθυμώντας την Ανάσταση!

μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων,

οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία  ψαλμός 145 στ.3

            Για να έρθει η Ανάσταση προηγείται το Πάθος και η Σταύρωση. Αν υποθέσουμε ότι η πατρίδα μας διέρχεται την «εβδομάδα» των παθών, το μόνο σίγουρο είναι πως οι πολιτικοί της άρχοντες –παρελθόντες, τωρινοί και μελλούμενοι– δεν είναι αυτοί που θα την οδηγήσουν στην ανάσταση. Γιατί είναι κάποιοι από εμάς!

            Και στην «αφασική» κατάσταση που διατελούμε, ελπίδες δεν υπάρχουν. Χρειάζεται να αλλάξουμε. Αλλά είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε έμπρακτα και όχι στα λόγια; Να ακολουθήσουμε τον Πέτρο που «ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσεν πικρῶς» (Ματθ.26,75) ή θα συμπεριφερθούμε όπως ο Ιούδας που «μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια… καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ.27, 3-5);

            Τι να κάνω λοιπόν για να αλλάξω το εαυτό μου, κάτι που τα «νομοθετικά πλαίσια» δεν μπορούν;

·Να ενδιαφερθώ περισσότερο γι’ αυτούς που θεωρώ δεδομένους (σύζυγο, παιδιά, γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους…)

·Να ενδιαφερθώ για τον τόπο μου (τον άνθρωπο και τη φύση)

·Να ξαναμάθω τα ήθη και τις παραδόσεις που ανέδειξαν τον τόπο μου και ας μη λογαριάζομαι και τόσο «εκσυγχρονισμένος»

·Να ψωνίσω ελληνικά και από μικρές επιχειρήσεις για να επιστρέψουν σε μένα και τον τόπο μου τα έσοδα

·Να γίνω λίγο πιο συνεπής στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις

·Να μάθω! Δηλαδή να βρω διάθεση και χρόνο για να αναλύσω, να διασταυρώσω και να κρίνω τις πληροφορίες

           

            Ίσως έτσι συμβάλω στο να αλλάξει κάτι…

Καλή Ανάσταση!

Δ. Ζαχαρίου

29/4/2016