παράγοντες σχολικής αποτελεσματικότητας

            Με τον όρο σχολική αποτελεσματικότητα εννοούμε τα οφέλη που προκύπτουν από την ολοκλήρωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Οι παράγοντες που συντελούν σε αυτήν είναι:

α.  Το περιβάλλον της μάθησης: Η επιτυχία του μαθητή στη σχολική επίδοση επηρεάζεται από το παιδαγωγικό κλίμα που επικρατεί στην τάξη. Ο εκπαιδευτικός, η οργανωτική δομή του σχολείου, η υλικοτεχνική υποδομή διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στην οργάνωση, παρουσίαση, ανάπτυξη και εμπέδωση της γνώσης.

β.  Η διδακτική μεθοδολογία: Αν ο εκπαιδευτικός επιλέξει στρατηγικές μάθησης με καινοτόμα χαρακτηριστικά (όπως η εξατομικευμένη διδασκαλία και η βιωματική μάθηση) και τα προσαρμόσει στα ιδιαίτερα γνωρίσματα της σχολικής τάξης και στις ανάγκες των μαθητών θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός.

γ.  Η διαχείριση του διδακτικού χρόνου: Σημαντικό στοιχείο για την καλύτερη διαχείριση του χρόνου αποτελεί ο σωστός σχεδιασμός της διδασκαλίας με σαφείς και εφικτούς στόχους και η πιστή τήρηση του χρονοδιαγράμματος σε κάθε φάση της διδασκαλίας.

δ.  Το αναλυτικό πρόγραμμα:  Το αναλυτικό πρόγραμμα εκφράζει τη φιλοσοφία του εκπαιδευτικού συστήματος, καθορίζει τους γενικούς σκοπούς της εκπαίδευσης και τα πλαίσια στα οποία μπορεί να κινηθούν τα επιμέρους εκπαιδευτικά προγράμματα και η οργάνωση της λειτουργίας κάθε εκπαιδευτικής βαθμίδας. Η γνώση λοιπόν και η εφαρμογή του αναλυτικού προγράμματος κατευθύνουν τον εκπαιδευτικό στην ανάπτυξη της διδασκαλίας και την οργάνωση του μαθήματος.

ε.  Οι ειδικοί και γενικοί στόχοι: Είναι οι στόχοι που θέτονται από την αρχή της διδακτικής διαδικασίας και πρέπει να είναι διατυπωμένοι με ακρίβεια και σαφήνεια με βάση τα πλαίσια σχεδιασμού και ανάπτυξης των εκπαιδευτικών εφαρμογών και της διδακτικής διαδικασίας. Πρέπει ακόμα να είναι ρεαλιστικοί και να προσαρμόζονται στις ανάγκες των εκπαιδευόμενων.

            Από τους παραπάνω παράγοντες σημαντικότερος, ίσως, είναι η διδακτική μεθοδολογία. Αυτό γιατί οι διδασκόμενοι είναι αυτόνομες και διαφορετικές προσωπικότητες οπότε απαιτούνται μέθοδοι διδασκαλίας που να συνδέονται με τον κόσμο και τις εμπειρίες του καθενός. Πρέπει να χρησιμοποιούνται όσο το δυνατόν περισσότεροι δίαυλοι εκμάθησης, ώστε να καλύπτονται με ιδανικό τρόπο οι ανάγκες κάθε μαθησιακού τύπου. Επίσης, με τη συχνή εναλλαγή διαφόρων μορφών εργασίας και τύπων διδασκαλίας διασφαλίζεται μεγάλη ποικιλία και έτσι τονώνεται το ενδιαφέρον και η συγκέντρωση. Ακόμα, οι διάφορες διδακτικές μέθοδοι πρέπει να εφαρμόζονται σε συνάρτηση με τους διδακτικούς στόχους και  να συνδυάζονται μεταξύ τους. Αν ο εκπαιδευτικός επιλέξει στρατηγικές μάθησης με καινοτόμα χαρακτηριστικά (όπως η εξατομικευμένη διδασκαλία και η βιωματική μάθηση) και τα προσαρμόσει στα ιδιαίτερα γνωρίσματα της σχολικής τάξης και στις ανάγκες των μαθητών θα είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικός. 

Ζαχαρίου Δημήτρης, φιλόλογος

επιθυμώντας την Ανάσταση!

μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων,

οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία  ψαλμός 145 στ.3

            Για να έρθει η Ανάσταση προηγείται το Πάθος και η Σταύρωση. Αν υποθέσουμε ότι η πατρίδα μας διέρχεται την «εβδομάδα» των παθών, το μόνο σίγουρο είναι πως οι πολιτικοί της άρχοντες –παρελθόντες, τωρινοί και μελλούμενοι– δεν είναι αυτοί που θα την οδηγήσουν στην ανάσταση. Γιατί είναι κάποιοι από εμάς!

            Και στην «αφασική» κατάσταση που διατελούμε, ελπίδες δεν υπάρχουν. Χρειάζεται να αλλάξουμε. Αλλά είμαστε έτοιμοι να αλλάξουμε έμπρακτα και όχι στα λόγια; Να ακολουθήσουμε τον Πέτρο που «ἐξελθὼν ἔξω ἔκλαυσεν πικρῶς» (Ματθ.26,75) ή θα συμπεριφερθούμε όπως ο Ιούδας που «μεταμεληθεὶς ἀπέστρεψε τὰ τριάκοντα ἀργύρια… καὶ ἀπελθὼν ἀπήγξατο» (Ματθ.27, 3-5);

            Τι να κάνω λοιπόν για να αλλάξω το εαυτό μου, κάτι που τα «νομοθετικά πλαίσια» δεν μπορούν;

·Να ενδιαφερθώ περισσότερο γι’ αυτούς που θεωρώ δεδομένους (σύζυγο, παιδιά, γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους…)

·Να ενδιαφερθώ για τον τόπο μου (τον άνθρωπο και τη φύση)

·Να ξαναμάθω τα ήθη και τις παραδόσεις που ανέδειξαν τον τόπο μου και ας μη λογαριάζομαι και τόσο «εκσυγχρονισμένος»

·Να ψωνίσω ελληνικά και από μικρές επιχειρήσεις για να επιστρέψουν σε μένα και τον τόπο μου τα έσοδα

·Να γίνω λίγο πιο συνεπής στις επαγγελματικές μου υποχρεώσεις

·Να μάθω! Δηλαδή να βρω διάθεση και χρόνο για να αναλύσω, να διασταυρώσω και να κρίνω τις πληροφορίες

           

            Ίσως έτσι συμβάλω στο να αλλάξει κάτι…

Καλή Ανάσταση!

Δ. Ζαχαρίου

29/4/2016

ο σεβασμός στις θρησκευτικές πεποιθήσεις των άλλων

            Η ανεξιθρησκία αποτελεί ακρογωνιαίο λίθο για την εδραίωση των ανθρώπινων σχέσεων. Και δεν σημαίνει μόνο πως μπορεί κανείς να εκφράζει τις δικές του πεποιθήσεις, σημαίνει ακόμα πως, όποτε επεδίωξε κανείς να υπονομεύσει ή να πολεμήσει τη θρησκευτική πίστη ή τις πεποιθήσεις του άλλου, τα αποτελέσματα ήταν τραγικά.

            Οι φιλόσοφοι από την εποχή της αρχαίας Ελλάδας φιλονικούσαν για τη φύση του Θεού, του ανθρώπου και του σύμπαντος και, ίσως ευτυχώς, δε μπόρεσαν ποτέ να συμφωνήσουν, γιατί από αυτή τη διαμάχη έχει αναδυθεί μια λαμπρή αρχή: το δικαίωμα να πιστεύει κανείς σ’ αυτό που επιλέγει. Παράλληλα, η ανθρωπότητα, από καταβολής της, έχει βρει μεγάλη παρηγοριά και χαρά στα πλαίσια των διαφόρων θρησκειών ακόμα και φιλοσοφικών θεωριών όπως η  μηχανοκρατία ή ο υλισμός[1].

            Η πίστη και η πεποίθηση δεν υπακούουν απαραίτητα στη λογική, αλλά ούτε και μπορούν να ονομαστούν παράλογες. Κάθε συμβουλή που θα μπορούσε να δώσει κανείς σ’ έναν άλλο σ’ αυτό το θέμα είναι ασφαλέστατη, όταν απλώς υποστηρίζει το δικαίωμα που έχει το άτομο να πιστεύει σ’ αυτό που επιλέγει. Και είναι καθένας απόλυτα ελεύθερος να υποστηρίζει τις δικές του πεποιθήσεις με σκοπό να κερδίσει αποδοχή. Είναι όμως ανεπίτρεπτο να επιχειρεί να επιτεθεί στις πεποιθήσεις των άλλων, να τις ειρωνευτεί ή να τις διακωμωδήσει, και πολύ περισσότερο όταν επιχειρεί να τους βλάψει εξαιτίας των θρησκευτικών τους πεποιθήσεων.

Ο δρόμος προς την ευτυχία είναι
γεμάτος έριδες όταν δε σέβεται κανείς
τις θρησκευτικές πεποιθήσεις
των άλλων

---

[1] μηχανοκρατία: η άποψη πως όλα τα έμβια όντα είναι μονάχα ύλη σε κίνηση και μπορούν να εξηγηθούν πλήρως με τους νόμους της φυσικής. Τη θεωρία εισηγήθηκαν ο Λεύκιππος και ο Δημόκριτος (και οι δύο πέθαναν περίπου το 370 π.Χ.).

Ο υλισμός είναι ένα από τα δύο κύρια ρεύματα της φιλοσοφικής σκέψης, το οποίο υποστηρίζει πως το κύριο συστατικό του Σύμπαντος είναι η ύλη, και πως όλα τα φαινόμενα που παρατηρούνται μπορούν να εξηγηθούν ως υλικές αλληλεπιδράσεις. Σύμφωνα με τον υλισμό, "η ανθρώπινη ύπαρξη καθορίζει την συνείδηση και όχι η συνείδηση την ανθρώπινη ύπαρξη" κάτι το οποίο, έρχεται σε αντίθεση με τον Ιδεαλισμό.

εδέσματα αρχαιοελληνικά...

Στα συμπόσια των αρχαίων τα τραπέζια ήταν φορτωμένα με πλήθος τροφών, ενώ το κρασί έρρεε άφθονο, νερωμένο με γλυκό ή θαλασσινό νερό και αρωματισμένο με δενδρολίβανο ή μέλι.

 

 

Τι απολάμβανε ένας καλεσμένος σε τραπέζι στην εποχή του Περικλή; 

 

Οι Αθηναίοι αρέσκονταν να τρώνε λαγό μαγειρεμένο με μέντα και θυμάρι, ψητές τσίχλες ή σπίνους διατηρημένους σε ευωδιαστό λάδι, αρνάκι ή γουρουνόπουλο σούβλας ποτισμένο με «θυλήματα» (χοντροαλεσμένο αλεύρι ραντισμένο με κρασί και λάδι, με το οποίο έσβηναν το κρέας καθώς ψηνόταν), γλυκίσματα από ψιλοκοσκινισμένο αλεύρι πασπαλισμένα με μελωμένο κρασί και σουσάμι, αλμυρά τσουρέκια, ψητά ορτύκια, τυρί της Αχαΐας, σύκα και μέλι της Αττικής, κρασί από τη Χίο και τη Λέσβο, σταφύλια από τη Μένδη της Παλλήνης, χέλια και ψάρια από τη λίμνη Κωπαΐδα, θαλασσινά από την Εύβοια, κριθαρένιο ψωμί από την Πύλο, βραστούς βολβούς, ραπανάκια για να περνά η μέθη και βέβαια τις πίτες της Αθήνας, καύχημα της πόλης, παραγεμισμένες με τυρί, μέλι και διάφορα καρυκεύματα.

 

Το ημερήσιο διατροφικό πρόγραμμα των Αθηναίων

Το πρωινό των Αθηναίων ήταν λιτό. Περιελάμβανε το «ακράτισμα» που ήταν συνήθως λίγο κριθαρένιο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί, τον λεγόμενο άκρατο οίνο. Μερικές φορές στο πρώτο αυτό γεύμα προσέθεταν ελιές και σύκα. Πιο συχνά, όμως, το πρωινό ήταν απλά μια κούπα από «κυκεώνα», ένα ρόφημα από βρασμένο κριθάρι αρωματισμένο με μέντα ή θυμάρι, για το οποίο οι αρχαίοι πίστευαν ότι είχε θεραπευτικές ιδιότητες.

 

Ζαχαρίου Δημήτρης, http://zachariou99.blogspot.gr/

Κατά τη διάρκεια της ημέρας οι Αθηναίοι ελάμβαναν ακόμη τρία γεύματα: Το μεσημεριανό τους (το άριστον), το απογευματινό τους (δειλινό) και το δείπνο, το οποίο ήταν και το κύριο γεύμα της ημέρας και το ελάμβαναν αφού έπεφτε ο ήλιος. Ήταν πλούσιο και πολλές φορές τελείωνε με τραγήματα (επιδόρπια), φρούτα φρέσκα ή ξερά, κυρίως σύκα, καρύδια, σταφύλια ή γλυκά με μέλι.

 

 

 

Τα προϊόντα που έβαζαν στο τραπέζι τους

Το κρέας βρισκόταν συχνά στο μενού τους. Έδειχναν ιδιαίτερη προτίμηση στο χοιρινό και στο μοσχάρι, ενώ σπανιότερα έτρωγαν κατσίκι και αρνί, ενώ έτρωγαν και κυνήγι - κυρίως τσίχλες, ορτύκια και ελάφια.

Μάλιστα, για να είναι μαλακά τα κρέατα έκαναν ό,τι και εμείς σήμερα δηλαδή τα μαρίναραν, κυρίως με χορταρικά.

Οι Αθηναίοι είχαν ιδιαίτερη αδυναμία στα θαλασσινά και στα όστρακα, ενώ από τα ψάρια φέρονται να προτιμούσαν τις τσιπούρες, τα μπαρμπούνια, τις σαρδέλες και τα χέλια, ενώ θέση στο τραπέζι τους είχαν και τα παστά ψάρια.

Στο μενού τους θέση είχαν και τα όσπρια, όπως τα φασόλια, οι φακές, τα ρεβίθια (ψημένα), τα μπιζέλια και τα κουκιά σε πουρέ (έτνος).

 

Εκλεκτό έδεσμα για τους αρχαίους ήταν τα σαλιγκάρια, τα οποία οι Κρητικοί έτρωγαν από την εποχή του Μίνωα.

Ιδιαίτερη ζήτηση είχαν και τα λαχανικά, τα οποία οι Αθηναίοι καλλιεργούσαν στους κήπους τους. Προτιμούσαν τους βολβούς, τα μαρούλια, τον αρακά, τις αγκινάρες, τα βλίτα, το σέλινο, τον άνηθο και το δυόσμο. Άλλα χορταρικά, όπως τα μανιτάρια, το μάραθο, τα σπαράγγια, ακόμα και τις τρυφερές τσουκνίδες, τα αναζητούσαν στις ακροποταμιές και στα χωράφια. Από τα πιο αγαπημένα προϊόντα των αρχαίων ήταν τα αγγούρια και τα σύκα.