Γνώση και Ήθος είναι τα συστατικά της Παιδείας και της
Δημοκρατίας...
Η
Παιδεία σημαίνει δύο πράγματα και δύο αρχές, Γνώση και Ήθος. Το ένα, μάλιστα,
ενισχύει το άλλο. Διότι η απόκτηση γνώσης σε βάθος απαιτεί κόπο, υπομονή,
επιμονή και έρωτα της αλήθειας σε κάθε γνωσιακό επίπεδο ή κατεύθυνση. Δηλαδή,
ήθος ανθρώπου ελεύθερου καθ’ όλα και όχι στείρα δουλεία σε θρησκείες,
ιδεολογίες και καταναλωτισμούς. Γνώση της φύσης, γνώση της τέχνης και του
πολιτισμού, γνώση του ανθρώπου, γνώση του κόσμου.
Σήμερα,
η Ελλάδα αποδομείται ως οικονομία και ως κοινωνία. Υπεύθυνοι γι’ αυτό είμαστε
εμείς, οι μεταπράτες της γνώσης, της εξουσίας και της οικονομίας. Εμείς όλοι,
επιστήμονες, πολιτικοί, καλλιτέχνες, επιχειρηματίες και κάθε μορφής ιερατείο
που υποτάσσει τα πάντα στο στενά εννοούμενο ατομικό-ιδιωτικό όφελος, ερήμην του
κοινού καλού και του κοινού οφέλους. Εμείς όλοι που δεν μπορούμε, δεν αντέχουμε
και δεν θέλουμε να υπηρετήσουμε το όλον. Εμείς που έχουμε ξεχάσει να κατανοούμε
και να ενδιαφερόμαστε για την ποιότητα σε κάθε επίπεδο, επιστημονικό,
κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, καλλιτεχνικό, πνευματικό.
Η
Ελλάδα που γνωρίσαμε καθίσταται παρελθόν, αφού όλοι εμείς, από τους επώνυμους
μέχρι τους ανώνυμους κάθε περιοχής, υποκαταστήσαμε την ποιότητα με την
ποσότητα. Ενώ η παιδεία που θα έπρεπε να υπηρετούμε ως Έλληνες είναι η παιδεία
του όλου ανθρώπου που τον καθιστά εραστή της πόλης και όχι της εξουσίας. Εραστή
της μοναδικότητας κάθε ανθρώπου και όχι υποτελή σε κάθε μορφή αγελοποίησης
φυλετικής, θρησκευτικής, κομματικής, πολυπολιτισμικής, ή ό,τι άλλο.
Ήθος
και γνώση είναι τα συστατικά της Δημοκρατίας. Η Ελλάδα του σήμερα οδηγείται
βήμα προς βήμα σε ένα πρωτόγνωρο και πολυ-επίπεδο χάος, φτωχαίνει και
μεταλλάσσεται σε κάτι το τραγικά αστείο, διότι οι Έλληνες ομιλούν μηχανικά και
ξύλινα ελληνικά των χιλίων το πολύ λέξεων. Η Δημοκρατία δεν μπορεί να
υποστηριχθεί από ανθρώπους με επιφανειακή παιδεία. Η απλή εκπαίδευση χωρίς
ουσιαστική εμβάθυνση στα βασικά γνωστικά πεδία των φυσικομαθηματικών ή των
ανθρωπιστικών επιστημών αλλά και πραγματική βιωματική μύηση στις τέχνες και την
άθληση, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε υποβιβασμό του δημοκρατικού, κοινοτικού
και κοινωνικού αισθήματος.
Η
εργαλειακή εκπαίδευση μηχανοποιεί και «ρομποτοποιεί» τον άνθρωπο, φονεύοντας το
πνεύμα του. Παράγει ανθρώπους ανίκανους να δημιουργούν για τους άλλους σε
υλικό, κοινωνικό και πνευματικό επίπεδο. Παράγει νάνους ανθρώπους, ικανούς να
κλέβουν χωρίς αιδώ το δημόσιο χρήμα, να ζουν πολυτελώς αυτοί και οι δικοί των,
ερήμην των ανθρώπων που πεινούν, που ζουν εξαθλιωμένοι στο κοινωνικό περιθώριο
και που χάνουν κάθε ανθρώπινη αξιοπρέπεια χάριν του απάνθρωπου και τερατόμορφου
κερδοσκοπισμού, με όποιο προσωπείο, εθνικιστικό, θρησκευτικό ή
παγκοσμιοποιητικό και άσοφα πολυ-πολιτισμικό.
Η
εργαλειακή εκπαίδευση είναι χωρίς πνεύμα και είναι η αιτία για την φθορά του
φυσικού περιβάλλοντος και τον υποβιβασμό των λαών, των πόλεων και των κοινωνιών
σε εξαθλιωμένη ανθρωπομάζα, ανίκανη να σκεφθεί, να πράξει και να αντιδράσει.
Έτσι, καταργούμε την πόλη, τους πολίτες και την Δημοκρατία, σε τοπικό ή
παγκόσμιο επίπεδο.
Η
εργαλειακή εκπαίδευση οδηγεί στο μηχανικό ζην και υπάρχειν, δηλαδή στον
οικονομικό, κοινωνικό, πολιτιστικό και πνευματικό θάνατο.
Γεώργιος Π. Παύλος, Αναπληρωτής
Καθηγητής στην Πολυτεχνική Σχολή του Δημοκριτείου Πανεπιστημίου Θράκης
Διασκευή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου