ευχές...

http://www.scribd.com/doc/194293833/%CE%B5%CF%85%CF%87%CE%AD%CF%82-X%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%B3%CE%B5%CE%BD%CE%BD%CE%B1-2013

13 πράγματα που δεν κάνουν οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι

πηγή: Mentally Strong People: The 13 Things They Avoid

http://www.forbes.com/sites/cherylsnappconner/2013/11/18/mentally-strong-people-the-13-things-they-avoid/

σε απλά ελληνικά: 

Οι διανοητικά ισχυροί άνθρωποι…:

1. Δεν χάνουν χρόνο με το να λυπούνται τον εαυτό τους για αυτά που τους συνέβησαν, για το «πώς ήρθαν τα πράγματα», ή για το πώς τους συμπεριφέρθηκαν άλλοι. Αντίθετα, αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και του ρόλου τους στη ζωή και αντιλαμβάνονται ότι η ζωή δεν είναι πάντοτε δίκαιη.

2. Δεν γίνονται υποχείρια άλλων. Δεν επιτρέπουν σε άλλους να πάρουν τον έλεγχο από τα χέρια τους και δεν επιτρέπουν σε κάποιον άλλο να έχει εξουσία επάνω τους. Δε θα έλεγαν για παράδειγμα την εξής φράση: «Το αφεντικό μου με κάνει να νιώθω άσχημα», κι αυτό γιατί καταλαβαίνουν ότι οι ίδιοι ελέγχουν τα συναισθήματά τους και τον τρόπο που αντιδρούν στις καταστάσεις.

3. Δεν προσπαθούν να αποφύγουν μια αλλαγή. Αντίθετα, καλωσορίζουν κάθε θετική αλλαγή και είναι πρόθυμοι και ευέλικτοι. Καταλαβαίνουν ότι η αλλαγή είναι αναπόφευκτη και πιστεύουν στις ικανότητές τους να προσαρμόζονται στις καταστάσεις.

4. Δε σπαταλούν ενέργεια σε πράγματα που δε μπορούν να ελέγξουν. Για παράδειγμα δε θα ακούσετε κάποιον «διανοητικά ισχυρό» να παραπονιέται για μια βαλίτσα που χάθηκε στο αεροδρόμιο ή για την κίνηση στους δρόμους. Αντίθετα, επικεντρώνονται σε αυτά που μπορούν να ελέγξουν στη ζωή τους. Αναγνωρίζουν ότι μερικές φορές το μόνο πράγμα που μπορούν να ελέγξουν είναι η συμπεριφορά και η στάση τους.

5. Δεν προσπαθούν να ευχαριστήσουν τους πάντες. Αναγνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να ευχαριστούν τους πάντες όλη την ώρα. Δεν φοβούνται να πουν όχι ή να εκφράσουν τη γνώμη τους όταν χρειάζεται. Προσπαθούν να είναι ευγενικοί και δίκαιοι, όμως δεν ασχολούνται με κάποιον ο οποίος ενοχλείται επειδή απλά δεν… «έγινε το δικό του».

6. Δε φοβούνται το ρίσκο. Δεν παίρνουν απερίσκεπτες ή ανόητες αποφάσεις, αλλά δε φοβούνται να πάρουν ρίσκο όταν έχουν υπολογίσει όλους τους πιθανούς κινδύνους. Ζυγίζουν τις καταστάσεις προτού πάρουν μια μεγάλη απόφαση και είναι πλήρως ενημερωμένοι για την πιθανότητα… «αναποδογυρίσματος».

7. Δε δίνουν δεκάρα για το παρελθόν. Δεν χάνουν χρόνο με το να σκέφτονται ή ευχόμενοι για το πώς θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα πράγματα. Αναγνωρίζουν το παρελθόν και προσπαθούν να μάθουν από τις εμπειρίες τους. Ζουν για το παρόν και σχεδιάζουν το μέλλον.

8. Δεν επαναλαμβάνουν τα ίδια λάθη ξανά και ξανά. Αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεων και των συμπεριφορών τους και μαθαίνουν από τα λάθη τους. Δεν τα επαναλαμβάνουν ξανά και ξανά, αλλά προχωρούν μπροστά και φροντίζουν να λαμβάνουν πιο σωστές αποφάσεις στο μέλλον.

9. Δεν υποβαθμίζουν την επιτυχία των άλλων. Αναγνωρίζουν και χαίρονται με την επιτυχία των τρίτων. Δε ζηλεύουν ή νιώθουν εξαπατημένοι, όταν κάποιος άλλος τους ξεπερνά. Αντίθετα, αναγνωρίζουν ότι η επιτυχία είναι αποτέλεσμα σκληρής δουλειάς και είναι πρόθυμοι να δουλέψουν σκληρά για να απολαύσουν και το δικό τους μερίδιο σε αυτήν.

10. Δεν τα παρατάνε μετά από μια αποτυχία. Δε βλέπουν την αποτυχία ως ένα λόγο για να τα παρατήσουν. Αντίθετα, τη βλέπουν ως μια ευκαιρία για να ωριμάσουν και να βελτιωθούν. Είναι πρόθυμοι να συνεχίσουν να προσπαθούν μέχρι να το καταφέρουν.

11. Δε φοβούνται τις στιγμές που είναι μόνοι. Μπορούν να αντέξουν να είναι μόνοι και δε φοβούνται τον «ήχο» της ησυχίας. Δε φοβούνται να μείνουν μόνοι με τις σκέψεις τους και χρησιμοποιούν το χρόνο αυτό για να γίνουν ακόμη πιο παραγωγικοί. Απολαμβάνουν την παρέα του… εαυτού τους και δεν εξαρτώνται από άλλους για συντροφιά και διασκέδαση όλη την ώρα, αλλά τους αρέσει και όταν είναι μόνοι τους.

12. Δε νιώθουν ότι ο κόσμος τους χρωστά κάτι. Δεν αισθάνονται ότι δικαιούνται πράγματα στη ζωή «έτσι απλά». Αναζητούν τις ευκαιρίες που υπάρχουν, βασιζόμενοι στα χαρίσματα και τις ικανότητές τους.

13. Δεν περιμένουν άμεσα αποτελέσματα. Αφιερώνουν όσο χρόνο χρειάζεται και αναγνωρίζουν ότι η πραγματική αλλαγή χρειάζεται χρόνο για να… πετύχει.

συναισθηματική νοημοσύνη

               Όταν οι ψυχολόγοι ξεκίνησαν να εστιάζουν στην νοημοσύνη, αρχικά ασχολήθηκαν με τις πιο «συμπαγείς» πλευρές της, όπως η μνήμη ή η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων, το γνωστό IQ.

            Σύντομα όμως, έγινε αντιληπτό ότι επίσης -ή και ακόμα περισσότερο σημαντικές- είναι κάποιες μη «συμπαγείς» πλευρές της.

            Στην σύγχρονη εποχή, μια από τις πλέον πολυσυζητημένες έννοιες, είναι αυτή της Συναισθηματικής Νοημοσύνης ή του EQ (Emotional Quadrant). Ο άνθρωπος που την διέδωσε στο ευρύ κοινό, είναι ο Daniel Goleman με το ομώνυμο βιβλίο του (1995).

            Κατηγορίες

Στη νεώτερη του μελέτη το 2002, ο εν λόγω συγγραφέας, διακρίνει 4 κύριες κατηγορίες Συναισθηματικής Νοημοσύνης:

Self-awareness/αυτοεπίγνωση: Η αυτοεπίγνωση, περιλαμβάνει ως υποκατηγορίες την συναισθηματική επίγνωση, την αυτοαξιολόγηση και τέλος την αυτοπεποίθηση.

Self-management/αυτοδιαχείριση: Η αυτοδιαχείριση συνίσταται από τις ακόλουθες υποκατηγορίες, τον συναισθηματικό αυτοέλεγχο, την προσαρμοστικότητα, τον προσανατολισμό στους στόχους και την θετικότητα.

Social-awareness/κοινωνική επίγνωση: Η κοινωνική επίγνωση περιλαμβάνει ως υποκατηγορίες την εμπάθεια, την επίγνωση του συνόλου και τον προσανατολισμό στην εξυπηρέτηση των συνανθρώπων.

Relationship management/διαχείριση σχέσεων: Η διαχείριση των σχέσεων συνίσταται από τις ακόλουθες υποκατηγορίες, την ηγεσία, την παρακίνηση, την δυνατότητα ανάπτυξης των τρίτων, τη διαχείριση των συγκρούσεων, τη σύσφιξη των σχέσεων και τέλος την ομαδικότητα και τη συνεργασία.

            Οι 4 κύριες κατηγορίες Συναισθηματικής Νοημοσύνης, δεν είναι κληρονομικοί παράγοντες ή ταλέντα, αλλά επίκτητες ικανότητες (και άρα μπορούν να αναπτυχθούν από τον καθένα, αρκεί όμως να το θέλει και να το προσπαθήσει).

Σύγχρονες έρευνες μάλιστα, έδειξαν ότι το IQ από μόνο του δεν επαρκεί για να μετρήσει την εργασιακή απόδοση ή ικανότητα! Μετρά καλά τις «ακαδημαϊκές» ικανότητες, αλλά δεν αρκεί για να υποδείξει τους καλύτερους για μια εργασία. Σύμφωνα πάλι με τον Daniel Goleman, υπάρχει σχέση μεταξύ του IQ και του EQ. Αυτή η σχέση αποτυπώνεται σε 4 στερεότυπα:

            High I.Q. Male

Ο άντρας με υψηλό IQ χαρακτηρίζεται συχνά ως διανοούμενος, διαθέτοντας ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και ικανοτήτων. Είναι φιλόδοξος και παραγωγικός. Διαθέτει αυτοπεποίθηση. Παράλληλα όμως είναι προβλέψιμος και τυπικός. Είναι εκλεκτικός και δύσκολα ευχαριστιέται. Συχνά είναι κριτικός. Δεν εξωτερικεύει εύκολα τα συναισθήματα του. Χαρακτηρίζεται «κρύος».

            High E.Q. Male

Ο άντρας με υψηλό ΕQ είναι «κοινωνικός» τύπος, εξωστρεφής και πρόσχαρος. Δεν δείχνει να ανησυχεί ιδιαίτερα για το αύριο. Δεσμεύεται με τους ανθρώπους, αναλαμβάνει ευθύνη και έχει «φιλότιμο». Γίνεται εύκολα συμπαθής και δείχνει ενδιαφέρον για τις σχέσεις του. Ζει «γεμάτη» κοινωνική ζωή. Τα «έχει καλά» με τον εαυτό του και τους γύρω του.

            High I.Q. Female

Η γυναίκα με υψηλό IQ χαρακτηρίζεται από αυτοπεποίθηση. Και εκείνη διαθέτει ευρύ φάσμα ενδιαφερόντων και ικανοτήτων. Εκφράζεται με ευφράδεια. Διαθέτει καλαισθησία και αντίληψη του εαυτού της. Είναι όμως επιρρεπής στο άγχος και τις ενοχές, ενώ διστάζει να εκφράσει τον θυμό της δημοσίως.

            High E.Q. Female

Η γυναίκα με υψηλό ΕQ είναι σθεναρή και δυναμική. Εκφράζει τα συναισθήματα της χωρίς να τα φιλτράρει. Νοιώθει καλά με τον εαυτό της. Είναι εξωστρεφής και εκφραστική. Λειτουργεί καλά σε αγχωτικό περιβάλλον. Είναι ανοικτή στη γνωριμία νέων ατόμων, ενώ σπανίως νοιώθει ενοχές.

           

            Το συμπέρασμα όλων των παραπάνω είναι ότι το IQ από μόνο του δεν επαρκεί για την επιτυχία στη ζωή, αλλά απαιτείται και η ανάπτυξη των ικανοτήτων της Συναισθηματικής Νοημοσύνης ΕQ.

science wiki

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ , Π.Δ. 152 ΦΕΚ 240 5/11/2013

ΑΡΘΡΟ 3 παρ.10
Οι εκπαιδευτικοί που υπηρετούν στις σχολικές μονάδες αξιολογούνται με τα ακόλουθα, ανά κατηγορία αναφερόμενα, κριτήρια:
α) Κατηγορία Ι – Εκπαιδευτικό περιβάλλον, η οποία περιλαμβάνει τα εξής κριτήρια (Συντελεστής βαρύτητας 0,75):
αα) Διαπροσωπικές σχέσεις και προσδοκίες.
ββ) Παιδαγωγικό κλίμα στη σχολική τάξη.
γγ) Οργάνωση της σχολικής τάξης.

β) Κατηγορία ΙΙ – Σχεδιασμός, προγραμματισμός και προετοιμασία της διδασκαλίας, η οποία περιλαμβάνει τα εξής κριτήρια (Συντελεστής βαρύτητας 0,50):
αα) Βαθμός αντίληψης των δυνατοτήτων και αναγκών των μαθητών για τη διαμόρφωση του σχεδιασμού της διδασκαλίας.
ββ) Στόχοι και περιεχόμενο.
γγ) Διδακτικές ενέργειες και εκπαιδευτικά μέσα.

γ) Κατηγορία ΙΙΙ – Διεξαγωγή της διδασκαλίας και αξιολόγηση των μαθητών, η οποία περιλαμβάνει τα εξής κριτήρια (Συντελεστής βαρύτητας 1,25):
αα) Προετοιμασία μαθητών για τη διδασκαλία.
ββ) Διδακτικές ενέργειες και εκπαιδευτικά μέσα.
γγ) Ενέργειες μαθητών κατά τη διαδικασία μάθησης.
δδ) Εμπέδωση της νέας γνώσης και αξιολόγηση των μαθητών.

δ) Κατηγορία IV – Υπηρεσιακή συνέπεια και επάρκεια, η οποία περιλαμβάνει τα εξής κριτήρια (Συντελεστής βαρύτητας 1,50):
αα) Τυπικές υπαλληλικές υποχρεώσεις.
ββ) Συμμετοχή στη λειτουργία της σχολικής μονάδας και στην αυτοαξιολόγησή της.
γγ) Επικοινωνία και συνεργασία με γονείς και φορείς.

ε) Κατηγορία V – Επιστημονική και επαγγελματική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού, η οποία περιλαμβάνει τα εξής κριτήρια: (Συντελεστής βαρύτητας 1):
αα) Τυπικά προσόντα και επιστημονική ανάπτυξη.
ββ) Επαγγελματική ανάπτυξη.

ο mr Negroponte και το απίστευτο πείραμά του !

Τη δύναµη της θέλησης των παιδιών για µάθηση και δηµιουργία, ανεξάρτητα από τον τόπο όπου ζουν και τα µέσα που έχουν στη διάθεσή τους, έδειξε µέσα από ένα εντυπωσιακό πείραµα που πραγµατοποίησε στην πιο φτωχή και αναλφάβητη γωνιά του πλανήτη o Nicholas Negroponte.

Ο ελληνικής καταγωγής ερευνητής του MIT το 2004 ίδρυσε τη ΜΚΟ «One Laptop per Child» (ένα laptop για κάθε παιδί), µε αποστολή να βοηθήσει τα παιδιά των αναπτυσσόµενων χωρών. Μάλιστα, προκειµένου να καταδείξει το γεγονός ότι η µάθηση αποτελεί τη µεγαλύτερη πλουτοπαραγωγική πηγή του κόσµου, προχώρησε σε ένα πείραµα µε συναρπαστικά αποτελέσµατα.

 ΤΟ ΜΙΚΡΟΤΣΙΠ. Πριν από έναν χρόνο έψαξε και βρήκε τη χώρα µε τα µεγαλύτερα ποσοστά αναλφαβητισµού, η οποία ήταν η Αιθιοπία. Εκεί, σε δύο αποµακρυσµένα, φτωχά χωριά, έριξε δέκα κλειστά κουτιά µε δέκα φορτισµένους φορητούς υπολογιστές και δέκα ηλιακούς φορτιστές, χωρίς να έχει περιλάβει µέσα τις οδηγίες χρήσης. Tα συγκεκριµένα χωριά δεν είχαν ρεύµα, ενώ οι άνθρωποι ζούσαν σε καλύβες, δεν είχαν δει ποτέ κάτι ηλεκτρονικό και ελλείψει σχολείων, δεν γνώριζαν καν την έννοια του γραπτού λόγου.

Οι συσκευές διέθεταν ένα µικροτσίπ που κατέγραφε τον τρόπο χρήσης τους ώστε οι ερευνητές να συλλέγουν πληροφορίες, χωρίς να επεµβαίνουν ή να αλληλεπιδρούν µε τα παιδιά. Τα αποτελέσµατα ήταν εκπληκτικά. Χαρακτηριστικό παράδειγµα, ένα αγόρι που µέσα σε 4 λεπτά βρήκε το κουµπί On/Off και έθεσε ένα laptop σε λειτουργία. Ο ενθουσιασµός του για το νέο αυτό αντικείµενο που µόλις είχε ανακαλύψει το οδήγησε στο να µοιραστεί τη χαρά του µε τα άλλα παιδιά, δείχνοντάς τους το κατόρθωµά του. Ετσι, µέσα σε πέντε ηµέρες όλα τα παιδιά χρησιµοποιούσαν τις περίπου 50 εφαρµογές του Android των υπολογιστών.


ΕΚΠΛΗΞΗ. «Πρόκειται για ένα πείραµα τα αποτελέσµατα του οποίου ειλικρινά δεν τα περιµέναµε. Όταν το ξεκίνησα µε την οµάδα µου, το µόνο που περιµέναµε από τα παιδιά αυτά ήταν να ανοίξουν τα κουτιά µέσα στα οποία είχαµε τοποθετήσει τους υπολογιστές».

Ωστόσο, αυτό που ακολούθησε εξέπληξε ακόµα περισσότερο τον ερευνητή του MIT. ∆ύο εβδοµάδες αργότερα, τα παιδιά τραγουδούσαν και αναγνώριζαν την αγγλική αλφάβητο, και µάλιστα τη δίδαξαν και σε κάποιους µεγάλους. Μέσα σε πέντε µήνες, δε, οι πιτσιρικάδες είχαν καταφέρει να χακάρουν το λειτουργικό σύστηµα των υπολογιστών.

Κάποιος νεαρός αντιλήφθηκε την ύπαρξη κάµερας (την οποία είχαν απενεργοποιήσει από τα εργαστήρια) και µέσα από το µενού και τις εικόνες προσπαθούσε να βρει τι ήταν αυτό και σε τι χρησίµευε. Στο τέλος, «έσπασε» τις κλειδωµένες ρυθµίσεις της επιφάνειας εργασίας, έθεσε σε λειτουργία την κάµερα και έδειξε και στους άλλους πώς γίνεται.

 ΡΥΘΜΙΣΕΙΣ. Σε µια προσπάθεια να εξηγήσει αυτό που συνέβη, ο Nicholas Negroponte το απέδωσε στην έµφυτη περιέργεια των παιδιών. «∆εν µπορείς να ξέρεις µέχρι πού µπορεί να φτάσει η φαντασία ενός παιδιού, αλλά σίγουρα δεν περιµέναµε αυτό το αποτέλεσµα. Το πείραµα αυτό µας απέδειξε πως τελικά τα παιδιά µπορούν να µάθουν πολλά πράγµατα µόνα τους και να διαδώσουν τις γνώσεις τους στους συνοµηλίκους τους», δηλώνει.

Πάντως, όταν οι ερευνητές του πειράµατος πήγαν να συλλέξουν τις πληροφορίες, ανακάλυψαν ότι όλα τα παιδιά είχαν ξεκλειδώσει τις ρυθµίσεις, είχαν προσαρµόσει την επιφάνεια εργασίας στα µέτρα τους και είχαν βάλει πάνω τις εκπαιδευτικές εφαρµογές που τα ενδιέφεραν περισσότερο. Είχαν βρει, µάλιστα, και τον τρόπο να φορτίζουν τις ταµπλέτες τους µε τους ηλιακούς φορτιστές.

Σύµφωνα µε τον κ. Negroponte, τα στοιχεία που προέκυψαν αποτελούν ένα ελπιδοφόρο µήνυµα για την αντιµετώπιση του αναλφαβητισµού στις αναπτυσσόµενες χώρες.

 ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΣΗ. Η ικανότητα των παιδιών αυτών να χειρίζονται τους φορητούς υπολογιστές έχει οδηγήσει σε δεύτερες σκέψεις πολλούς επιστήµονες, κυρίως για τον τρόπο µε τον οποίο λειτουργεί η εκπαίδευση στις αναπτυγµένες χώρες. «Εάν τα παιδιά στην Αιθιοπία µαθαίνουν να διαβάζουν χωρίς σχολείο, πρέπει να µας προβληµατίσει γιατί εκείνα των ανεπτυγµένων περιοχών του πλανήτη, όπως της Νέας Υόρκης, που πηγαίνουν σχολείο, δεν µαθαίνουν. Το βασικότερο πρόβληµα είναι πως οι δάσκαλοι δεν διδάσκουν στα παιδιά το κυριότερο, που είναι το πώς να µαθαίνουν».

"ο καλός δάσκαλος"

Ποια είναι τα χαρακτηριστικά εκείνα που κάνουν ένα Δάσκαλο να παρωθεί τους μαθητές του, να τους εμπνέει, ακόμα κι αν οι ίδιοι δεν αντιλαμβάνονται σε αυτόν εμφανείς διαφορές με τους υπόλοιπους;

Η αυτοπεποίθηση, κατά τη διάρκεια της διδασκαλίας, σημαίνει πολλά! Σημαίνει εμπιστοσύνη στις επιστημονικές του γνώσεις, αλλά και αυτογνωσία ότι ο τρόπος που διδάσκει δεν υστερεί. Αυτή προκύπτει από την άριστη γνώση του αντικειμένου που διδάσκει, ενώ ο τρόπος διδασκαλίας είναι καθαρά θέμα ταλέντου και προσωπικής ικανότητας.

Οι εμπειρίες της ζωής του έξω από το σχολείο και έξω από το αντικείμενο των σπουδών του τον διευκολύνουν να δώσει άλλη προοπτική στο επίπεδο της τάξης του. Ο δάσκαλος που έχει ταξιδέψει, που εργάστηκε σε άλλες εργασίες, που συμμετείχε σε αθλήματα υψηλού επιπέδου, που βίωσε εμπειρίες διαφορετικές, εμβολιάζει το λειτούργημά του με υψηλότερες προοπτικές. Από την κατανόηση της σπουδαιότητας που έχει η συνεργασία και η ομαδική εργασία μέχρι την εμφύσηση της ευγενούς άμιλλας και πλήθος άλλων. Δάσκαλοι που δαπάνησαν σημαντικό χρόνο και κόπο σε εναλλακτικές δραστηριότητες, μπαίνουν στην τάξη με την ακλόνητη πεποίθηση ότι το σχολείο πρέπει να ταυτίζεται με την ευρύτερη εικόνα της κοινωνίας.

Η κατανόηση των κινήτρων του κάθε μαθητή  ο οποίος εκτός από το προσωπικό σύνολο ενδιαφερόντων του έχει και ένα προσωπικό σύνολο κινήτρων. Οι περισσότεροι μαθητές, μέσα σε μία τυπική τάξη, συμβιβάζουν τα κίνητρα με τα ενδιαφέροντα. Μερικοί, ευτυχώς λίγοι, εμφορούνται από κίνητρα που δεν έχουν σχέση με το σχολείο, αλλά με κύκλους εκτός σχολείου, που τους καθιστούν αδιάφορους για τα σχολικά δρώμενα. Οι μαθητές αυτοί διατρέχουν ορατό κίνδυνο ολικής αποκοπής από την σχολική ζωή και εμπλοκής σε καθαρά εξωσχολικές δραστηριότητες. Εδώ υπεισέρχεται ο ρόλος του χαρισματικού δασκάλου, που καταφέρνει να επανεντάξει τον μαθητή, κάνοντάς τον να βρει ενδιαφέροντα εκεί που, μέχρι σήμερα, δεν έβρισκε. Ο χαρισματικός δάσκαλος έχει τον τρόπο να αλλάξει τα κίνητρα ενός τέτοιου μαθητή με άλλα, που μέχρι τώρα δεν τον ενδιέφεραν.

Η πλήρης ειλικρίνεια χαρακτηρίζει τους δασκάλους που είναι στενά συνδεδεμένοι με τους μαθητές τους, δεν φοβούνται να δείξουν τα συναισθήματά τους μέσα στην σχολική αίθουσα, ούτε έχουν ενδοιασμούς να παραδεχτούν ότι δεν είναι κινητές αποθήκες γνώσεων. Κανένας βέβαια, δεν θέλει να φαίνεται ανεπαρκής στην τάξη, αλλά είναι σαφώς καλύτερο να παραδεχτεί ότι «δεν ξέρω, αλλά μπορούμε όλοι μαζί να βρούμε την απάντηση».

Είναι τεχνολογικά επαρκής γιατί είναι άτοπο, όταν η πλειοψηφία των μαθητών έχει ήδη σημαντική ευχέρεια στη χρήση της ψηφιακής τεχνολογίας, να μην έχει ο δάσκαλος. Στην εποχή μας ο ανεπαρκής τεχνολογικά δάσκαλος είναι αναλφάβητος και δεν συμπληρώνει τα βασικά χαρακτηριστικά του επαγγέλματός του, όπως επιτάσσουν οι καιροί και το συμφέρον των μαθητών του.

Η συνεχής προσπάθεια του ιδίου, διδάσκει στους μαθητές την υπευθυνότητα. Ο δάσκαλος παρακινεί τους μαθητές να πειραματίζονται, να ρισκάρουν και ας αποτυγχάνουν. Η αποτυχία και η ανάληψη ρίσκου, είναι σημαντικοί παράγοντες μάθησης. Δεν έχει σημασία η επιτυχία ή η αποτυχία όσο έχει το ίδιο το εγχείρημα. Η αποτυχία αρχικά, και η επιτυχημένη προσπάθεια έπειτα, θα μείνει αξέχαστη από τα παιδιά και θα χαρακτηρίζει την υπόλοιπη ζωή τους. Το εκκολαπτήριο της υπευθυνότητας και της επιτυχίας, είναι πολλές φορές οι συνεχείς αποτυχίες.

Η εστίαση σε σημαντικά θέματα, η καθημερινή αποδοτική και αποτελεσματική εργασία και η επαναλαμβανόμενη στοχοθεσία δίνει ζωή στη σχολική καθημερινότητα, ανατροφοδοτεί τη μάθηση και δίνει ζωντάνια στη σχολική τάξη. Συνδέοντας τη μάθηση με τα ενδιαφέροντα των μαθητών και τις ανάγκες τους επιτυγχάνει τον καλύτερο τρόπο μάθησης. Η «ουσία του πράγματος» για μία εξασφαλισμένη μάθηση είναι η εστίαση σε σημαντικά, για τους μαθητές, πράγματα.

Δεν ανησυχεί για το τι λένε οι ανώτεροί του, αλλά κάνει τη δουλειά του, βελτιώνεται μόνος τους διορθώνοντας τα λάθη του, με τρόπο που δεν γίνεται αντιληπτός από τα παιδιά ώστε να χαθεί ο ενθουσιασμός τους. Η μάθηση δεν είναι μία δραστηριότητα εμποτισμένη με «υπερβολικό νοικοκύρεμα». Η τήρηση άκαμπτων κανόνων σκοτώνει τη φυσική περιέργεια, το πάθος και τον αυθορμητισμό που χαρακτηρίζει τα παιδιά. Εάν καθημερινά ανησυχούμε για το τι θα πει ο «από πάνω μας» αποστραγγίζουμε την εργασία μας και περιορίζουμε την απόδοσή μας όπως ακριβώς συμβαίνει σε κάθε επάγγελμα.

Δημιουργεί παιγνιώδη διάθεση γνωρίζοντας τη σημασία του παιχνιδιού στη ψυχοπνευματική ανάπτυξη του παιδιού. Το παιχνίδι είναι το καλύτερο εργαλείο μάθησης, η πιο «σοβαρή» στιγμή για ένα παιδί! Συνεπώς μία παιγνιώδης νότα στη σχολική αίθουσα, στη διδασκαλία και στη σχολική καθημερινότητα συμβάλλει τα μέγιστα στην προσοχή, στην αποδοχή και στην αποδοτική μάθηση. Παιδί, παιχνίδι, παιδεία είναι λέξεις ομόρριζες που συνεπάγονται η μία την άλλη. 

Σχολείο και οικονομική κρίση*

Ιδέες για γονείς και εκπαιδευτικούς

            Η σημερινή εποχή χαρακτηρίζεται από φαινόμενα έντονης αμφισβήτησης αξιών και θεσμών που επιδεινώθηκε από την κοινωνική, οικονομική και συναισθηματική κατάσταση που βιώνει σήμερα η πλειονότητα των Ελλήνων. Το αίσθημα της ανισότητας, της ατιμωρησίας, της αδικίας επηρεάζει την καθημερινότητα των πολιτών και μάλιστα το σχολείο, τον καθηγητή και τον μαθητή.

            Η μείωση των δαπανών για την Παιδεία είναι πρωτόγνωρη με μείωση του ρυθμού ανέγερσης σχολικών κτιρίων, συγχωνεύσεις σχολικών μονάδων και τμημάτων (άρα περισσότεροι μαθητές ανά τμήμα), εκμηδένιση των προσλήψεων νέων Εκπαιδευτικών, μεταβολή των εργασιακών σχέσεων των Εκπαιδευτικών [αύξηση ωραρίου, περισσότεροι καθηγητές τοποθετημένοι σε δύο έως και πέντε σχολεία (!), περισσότεροι με ελαστικές σχέσεις εργασίας (ωρομίσθιοι), αναγκαστικές αποσπάσεις σε άλλες περιφέρειες, μείωση των μισθών και βέβαια κανένας λόγος δεν γίνεται για κοινωνικούς ψυχολόγους ή γιατρούς σχολικής μονάδας].

            Από την άλλη, σύμφωνα με στοιχεία της ΟΛΜΕ, το φαινόμενο της εκδήλωσης επιθετικής συμπεριφοράς των μαθητών, της αύξησης του άγχους, και της μείωσης της σχολικής επίδοσης αυξάνεται με φρενήρεις ρυθμούς ως αποτέλεσμα της δεινής οικονομικής κρίσης που έχει εισβάλει σε όλα τα σπίτια των μέσων οικονομικά και πολιτισμικά οικογενειών, τα οποία αποτελούν εξάλλου και τη συντριπτική πλειοψηφία των συμμετεχόντων στη  δημόσια εκπαίδευση.

            Η οικονομική δυσπραγία των γονέων, η αύξηση της ανεργίας και η ευρύτερη κοινωνική αποδιοργάνωση αντικατοπτρίζονται φανερά πλέον στην καθημερινότητα του σχολείου. Οι μαθητές δεν έχουν την δυνατότητα να αγοράσουν τα απαραίτητα για την παρακολούθηση του σχολείου, ενώ έντονη είναι και η αδιαφορία απέναντι στη σχολική τάξη και τις απαιτήσεις της. Οι γονείς, έχοντας πολύ πιο άμεσα προβλήματα επιβίωσης να αντιμετωπίσουν, παραμελούν τη σχολική επίβλεψη των παιδιών τους.

            Η σχολική διαρροή αποτελεί μια επίσης νέα πραγματικότητα, καθώς πολλά παιδιά δε μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο, την στιγμή που στην οικογένειά τους δεν υπάρχουν τα αναγκαία πλέον της σίτισης και ένδυσης τους. Μετά μάλιστα και την κατάργηση ειδικοτήτων στα Δημόσια ΙΕΚ και ΕΠΑΛ η πλειοψηφία των μαθητών αυτών διακόπτει την εκπαίδευση γιατί δε μπορεί να πληρώσει τα αντίστοιχα ιδιωτικά ιδρύματα.

 

            Επειδή όμως, τα παιδιά έχουν την ανάγκη να πιστεύουν πως ο κόσμος γύρω τους διαθέτει μια στοιχειώδη δομή, σταθερότητα και λογική, πρέπει να μεγαλώνουν συναισθηματικά ασφαλή και με αυτοπεποίθηση, να μπορούν να ονειρεύονται και να ελπίζουν, είναι απαραίτητο εμείς οι γονείς να τα προστατέψουμε από τη βία και τον παραλογισμό της μάζας:

·   Ας μην παρασυρόμαστε από σενάρια φόβου και πανικού (τηλεοπτικές ειδήσεις) που δεν οδηγούν πουθενά, παρά μόνο ενισχύουν το αίσθημα της αβεβαιότητας και καταλήγουν σε λανθασμένες και βιαστικές αποφάσεις.

·   Ας κάνουμε μια επανεκτίμηση των προτεραιοτήτων μας, προσπαθώντας να εξοικονομήσουμε πόρους για τα απαραίτητα.

·   Ας προτείνουμε στα παιδιά και ας τα παραδειγματίσουμε με εναλλακτικές μορφές διασκέδασης, όπως οι συγκεντρώσεις φίλων σε σπίτια, ακόμη και εναλλακτικές μορφές διακοπών (εξοχικά σπίτια φίλων, κάμπινγκ), που μπορεί να αποδειχθούν ακόμη πιο ευχάριστες από τις πολυδάπανες μορφές που έχουμε συνηθίσει.

·   Ας οριοθετήσουμε τις ανάγκες μας που κάποιες είναι πλασματικές και αποσκοπούν μόνο στην επίδειξη και την περιττή πολυτέλεια.

·   Ας εντάξουμε τα παιδιά σε υποσυστήματα όπως είναι ο οι ομάδες ζωγραφικής, οι αθλητικές ομάδες, το κατηχητικό γιατί «η ευτυχία είναι το μόνο πράγμα που διπλασιάζεται όταν το μοιράζεσαι» (Albert Schweitzer)  

           

            Το σχολείο από την άλλη πλευρά μπορεί να διαδραματίσει έναν ουσιαστικότατο ρόλο μεταβάλλοντας το περιεχόμενο του προγράμματός του  μέσα στα πλαίσια πάντα των δυνατοτήτων που προσφέρει το Αναλυτικό Πρόγραμμα Σπουδών. Μπορεί, εμείς οι καθηγητές, μέσα στον καθημερινό σάλο, να επικεντρωνόμαστε στο γνωστικό αντικείμενο που μας κυνηγά με την «ύλη» και να μην έχουμε αντιληφθεί τη σημασία του να λειτουργήσει το σχολείο ως χώρος συμπαράστασης, ψυχολογικής υποστήριξης και, παράλληλα με τον παιδαγωγικο-διδακτικό μας ρόλο, να προσφέρουμε ισορροπία, γαλήνη και αυτοπεποίθηση στους μαθητές. Οι λύσεις που προτείνονται αφορούν τέσσερα στάδια που στηρίζονται στην αισιοδοξία στην ενθάρρυνση και στην ενίσχυση.

·   Το πρώτο βήμα, είναι η διαμόρφωση μιας διαφοροποιημένης στάσης προς τους μαθητές. Η νέα στάση αφορά περισσότερο την εμπιστοσύνη του δασκάλου προς τους μαθητές του, την εκτίμηση, τη συμπαράσταση, την παροχή συναισθηματικής βοήθειας, την έμφαση στην ενίσχυση και επαύξηση των δυνατοτήτων τους παρά στην αναπλήρωση των ελλειμμάτων τους. Πρέπει να ακούσουμε τα παιδιά μας και παράλληλα να φροντίσουμε να αναπτύξουν δεξιότητες και την κριτική ικανότητα, ώστε να μπορούν να αντεπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες και τις ανάγκες της ζωής. Επιπλέον, είναι πολύ σημαντικό να ασχοληθούμε ουσιαστικά με συναισθήματα όπως ο θυμός, ο φόβος, το άγχος και η θλίψη. Να τους προτείνουμε πώς να διαχειρίζονται το χρόνο για να κρίνουν αν αυτό που τους έρχεται να πουν ή να κάνουν εκείνη τη στιγμή είναι πραγματικά το καλύτερο που μπορούν να κάνουν. Μέσα από καλά σχεδιασμένες δράσεις διαχείρισης συναισθημάτων και ανάπτυξης συναισθηματικής νοημοσύνης, θα πρέπει να κατανοήσουν τα παιδιά ότι κάθε συναίσθημα έχει έναν σκοπό και η έκφρασή τους μέσα στην τάξη μπορεί να βελτιώσει τη συναισθηματική ατμόσφαιρα και να βοηθήσει στην εκτόνωση συγκρούσεων.

·   Το δεύτερο βήμα αφορά στην εστίαση των εκπαιδευτικών στα πραγματικά αυθεντικά προβλήματα που έχουν νόημα για τους μαθητές και στην δημιουργία εννοιών και συνδέσεών τους με πραγματικές καταστάσεις της ζωής τους ώστε να γίνει το μάθημα και ευχάριστο και ενδιαφέρον.

·   Το τρίτο βήμα αναφέρεται στην εφαρμογή νέων στρατηγικών διδασκαλίας, που εστιάζουν στην ενθάρρυνση των μαθητών, στην παροχή υποστήριξης τους και στην αναγνώριση του διαλόγου ώστε να δημιουργηθεί κλίμα αποδοχής, έλξης και συνεργασίας (συμμετοχή μαθητών, project, βιωματικές δράσεις, μαθαίνω παίζοντας, σημασία στην απόκτηση αυτοεικόνας και αυτοπεποίθησης).

·   Τέταρτο βήμα αποτελεί η άμεση σχέση σχολείου σπιτιού. Οι εκπαιδευτικοί με τους γονείς πρέπει να βρίσκονται κοντά, να αλληλεπιδρούν και με κοινή στόχευση να αντιμετωπίζουν τα προβλήματα που παρουσιάζονται στους μαθητές. Η επικοινωνία σχολείου σπιτιού σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες βοηθά τους μαθητές να νιώθουν πιο ευχάριστα στο σχολείο, να αποδίδουν περισσότερο στα μαθήματα και να βλέπουν με καλύτερο μάτι τους δασκάλους τους.

Ζαχαρίου Δημήτρης, φιλόλογος

πηγές 
http://users.sch.gr/akoptsi/

http://www.olme.gr/

περιοδ.  «ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΗ ΕΠΙΘΕΩΡΗΣH»